Prawa autorskie: Georg Büschges
Tu spoczywa w Bogu nasza
droga córka
Erna Knitter
* 26.12.25 † 28.5.27
Odpoczywaj spokojnie
Na zachodnim krańcu cmentarza, blisko skraju lasu znajduje się grób Erny Knitter. Była córką Maxa i Anny Knitter, z domu Beyer. Małżonkowie mieli jeszcze sześcioro dzieci.[1] Rodzina mieszkała w domu wynajmowanym od Adama Synowczyka.[2] Na posesji znajdowała się studnia, stajnia i stodoła, ale nie było bieżącej wody ani elektryczności. Rodzina sama zleciła zainstalowanie pompy w domu. Czynsz wynosił 300 marek Rzeszy rocznie.[3] Max Knitter był robotnikiem w tartaku, a jego żona Anna pracowała dorywczo jako pomoc przy żniwach w gospodarstwie Adolfa Pissowotzkiego, aby uzupełnić dochody rodziny.
Ich córka Erna zmarła w 1927 r., mając zaledwie półtora roku. Rodzice podejrzewali, że dziewczynka zatruła się jagodami podczas wspólnej wycieczki do lasu.
Rodzina nie posiadała ziemi ani inwentarza żywego. W obliczu stale zbliżającego się frontu opuścili Wilken już w 1944 r. i zdołali się ewakuować do Schönwalde na Pomorzu.[4]
[1] Lista mieszkańców Wilken, Bundesarchiv Lastenausgleichsarchiv (BA LAA) OSTDOK 3, Nr. 153, ark. 211.
[2] Lastenausgleichsakten Adam Synowczyk, BA LAA ZLA 1/10512236.
[3] Ibid.
[4] O warunkach życia rodziny, śmierci Erny i ewakuacji Georg Büschges et al.: Wilken/Wilkenhof – Dorfgeschichten eines Friedhofs, in: Znad Pisy. Wydawnictwo poświęcone ziemi piskiej 27 (2021) – w druku, bez strony.